MHP İl Başkanı Sadullah Tetik, Muş’un geniş arazilere sahip olmasına karşın gerekli verimin elde edilemediğini, Ak Parti iktidarının yanlış politikaları nedeni ile halkın dilenci konumuna düşürüldüğünü söyledi
Muş’un tarım ve hayvancılık konusunda istenilen düzeye kavuşamadığını belirten Tetik, “Türkiye’de doğal şartlar bakımından hayvancılığa genellikle elverişli olan, kaliteli ve geniş meralara sahip ve geniş ovaya ve hayvancılığa müsait bir yerdir. Diğer taraftan, ilimizin pek çok yerinde gerek arazinin engebeli oluşu, gerekse yeteri ölçüde yağış olması yanında sulama imkânlarının çok sınırlı oluşu, bitkisel üretiminin yapılamamasına sebep teşkil etmektedir. Bu durum, Muş ilimizde hayvancılığı ön plandan son plana itilmiştir. 1991, 1992, 1993, yıllarında terörün yoğun dönemlerinde halkın göçü, hayvancılığı, tarımı geri plana götürmüştür. Halkımız yoksul ve sefalet içinde yaşamını sürdürmektedir. Tarım ve hayvancılık alanında geniş bir araziye sahip olan ilimiz maalesef yoksun ve sefalet içerisinde bırakılmıştır. Bu da AKP hükümeti tarafından halk dilenciliğe alıştırılmış, tarım ve hayvancılıkta sınıfta kalınmıştır. Vatandaşa iş sahası açmaktan aciz, yerine sosyal yardımlaşma adı altında insanlarımızı tembelliğe sürüklemiştir. Bir an evvel bu politikasından vazgeçmeli yerine küçük kobiler kurularak insanlarımızı tembellikten kurtarmalıyız. Bunun yerine hayvancılık ve tarıma önem verilmeli halkımız bilinçlendirilmelidir” dedi.
Hayvancılıkta verimin arttırılması çarelerine değinen Tetik açıklamasını şöyle sürdürdü; “Geçmişin hayvancılık anlayışı ile asrımızın ikinci yarısındaki hayvancılık anlayışı arasında çok farklar vardır. Hayvancılığın “Tarımın vazgeçilmez bir kolu” olduğu hususundaki görüş, bugünün teknik, sağlık ve ekonomik anlayışı içinde anlamını yitirmiş durumdadır. Hayvancılık, müstakil işletmeciliğin, hatta endüstrinin kendisi olmuştur. Muş ilimizde kelimenin gerçek anlamında hayvancılıkla meşgul işletme sayısı pek azdır. Hayvancılıkla ilgili faaliyetler genellikle tarımsal faaliyetlerle birlikte yürütülmekte maalesef yetersizdir. Hayvan yetiştiriciliği genellikle modern teknolojinin uygulanabilme yeteneğinden yoksun küçük köy işletmeleri içersinde ve göreneklere bağlı olarak oldukça ilkel bir şekilde yapılmaktadır. Hayvancılık işletmeciliği genel olarak ailede 2-5 sığır, 15-20 koyunla yapılmaktadır. İlimiz hayvan işletmeleri rasyonel büyüklükte olmaktan çok uzaktır. İlimizde hayvancılığında prodüktiviteyi engelleyen önemli bir faktör, hayvan yetiştiricilerinin mali olanaklardan yoksun bulunmalarıdır. Ülkemizde hayvancılıkla uğraşan işletmelerin hemen hemen tamamı küçük aile işletmesi tipindedir. Bunların düşük olan gelirleri tasarrufa ya hiç imkân vermez veya sınırlı kalır. Diğer taraftan, krediler tapulu gayrimenkullere karşılık verildiğinden ve halkın bir kısmının elindeki mülkün tapusu olmadığından, üreticiye verilebilen kredi sınırlı kalmaktadır. Ayrıca küçük hayvancılık işletmelerinin garanti gösterememesi, teşkilatlanmamış olması sebebiyle hayvan yetiştiricilerinin Tarım Bakanlığının verdiği kredilerden faydalanması da söz konusu değildir. Mali imkânları sınırlı, bu arada kredi sağlama olanaklarından da yoksun olan işletmeler, üretimi arttırıcı teşebbüslerde bulunamaz, gerekli tedbirleri alamaz. İlimizde üretici muhtaç olduğu krediyi istediği zamanda ve miktarda elde edemediğinden, ya tefecilere başvurmakta veya ürününü düşük fiyatla satmaktadır. İçinde bulundukları koşullar dolayısıyla hayvan üreticileri mümkün olduğu nispette masrafsız bir üretim sistemi uygulamakta, meraya dayanan hayvancılık yapmaktadır. Bu yüzden mevcut köy şartlarına en uygun ve mukavim, fakat verimi düşük bir hayvan popülâsyonu meydana gelmiştir. Bütün bunlardan ayrı olarak, hayvan yetiştiriciliğinde ve hayvansal ürünlerin değerlendirilmesi faaliyetlerinde üreticilerin teşkilatlandırılması ve kooperatifleştirilmesi, aracıların yetiştiriciyi sömürmesinin önlenmesi ve bilhassa üretimi arttırılması bakımından şarttır. Günümüzün ekonomik anlayışına göre hayvancılığın verimli bir üretim kolu olabilmesi, modern bilgi ve teknolojiye yer verilmesi ve başlıca üretim unsurlarının en uygun şekilde kullanılmasına bağlıdır. Hayvancılık bilgi, hesap ve ölçü ile idare edilen ve belirli büyüklüğe erişmiş pazara bağlı bir üretim kolu haline getirilmesi lazım. Üretim ve pazarlama, modern hayvancılığın birbirinden ayrılmaz, birbirini tamamlayan kısımları durumunda olması gerekir. Pazarlamayı, üretimin en son ve en önemli parçası olarak nitelendirmek mümkündür. Hayvansal ürünlerin pazarlanmasında gaye ürünlerin teknik ve ekonomik yönden yeterli bir şekilde toplanması, işlenmesi ve nihai tüketiciye ulaştırılması gerekir. İlimizde yetiştiricinin pazarlık gücü genellikle zayıftır ve alıcıya tabidir. Her şeyden önce ürünlerin değerlendirilmesi için yeteri kadar tesis yoktur, değerlendirme ilkel şartlar içinde yapılmaktadır. İlimizde hayvan ve hayvan mahsullerine yeterince gelir sağlayacak seviyeye ulaşmadığından, yetiştirici hayvanına fazla para sarf etmeyecektir. Hayvanın ve onun mahsullerini kolaylıkla değerlendiremeyen köylü için hayvanında verim artışı sağlamanın faydası yoktur. Üretimde gerek kalite, gerekse kalite yönünden bir ilerlemenin olabilmesi için, üretilenin değer fiyatına satılması şarttır. Hayvancılık karlı ve faydalı olduğu müddetçe bir ilerleme kaydedilebileceğine göre, bunu temin edecek olan pazarlama işlerinin düzenlemesi bir zorunluluktur.”
Hayvan yetiştiricilerinin eğitim seviyesinin yükseltilmesi ve araştırma faaliyetlerinin hızlandırılması gerektiğini vurgulayan Tetik açıklamasında; “Irkların geliştirilmesinde rasyonel besleme ve modern yetiştirme teknikleri belli başlı tedbirlerdir. Bunların büyük ölçüde insan faktörüne bağlı olduğu aşikârdır. Prodüktivite her şeyden önce bir zihniyet meselesidir. Prodüktivitenin arttırılabilmesi, insanın ekonomik ve sosyal hayatın yeni şartlarını benimsemesine, yeni teknikleri ve metotları uygulamasına bağlıdır. Tarımsal geliri içinde hayvancılık sektörü gelirlerinin payı yüksek olan Muş ilimizde hayvan ve hayvan ürünleri üretimi, belirli bir kültür seviyesine sahip kişilerce yürütülmesi gerekir. Muş ilimizde hayvancılık sahasında çalışanların büyük bir kısmının hayvancılık bilgi ve tekniğinden yoksun oldukları bilinen bir gerçektir. Yetiştiricilerin büyük bir çoğunluğu ilkokul mezunu dahi değildir. Türkiye’de üreticilerin eğitim eksikliğinden ayrı olarak, görenek ve geleneklere bağlılık derecesi, salgın ve paraziter hayvan hastalıkları ile mücadele ve kontrolünde, dolayısıyla da üretimin arttırılmasında rol oynar. Muş ilimizde hayvancılığının geliştirilmesi söz konusu olduğu zaman ortaya çıkan birçok ayrıntılı meseleyi bilimsel metotlarla ortaya koyabilmek, bunların çözüm yollarını bulabilmek araştırma faaliyetleriyle sağlanabilir. Daha iyiye ulaşabilmek için hayvancılık çalışmalarının her yönünde geniş araştırmalara ihtiyaç ilimizde gerçeklerine ve gelişimlerine uygun, pratik sonuçlar verecek bilimsel ve teknik araştırmaların meselelere getireceği çözümlerden, teknolojinin yeni imkânlarından yetiştiricilerin faydalanabilmesi için, onların teknik bilgi ve görgülerini arttıracak bir eğitimin uygulanması mutlaka zorunludur. Türk hayvan yetiştiricilerinin işletmecilik konularına adapte olabilmeleri bilim ve tekniği kabul edip uygular hale gelmeleri için eğitim, yayın ve uygulama imkânları mutlaka seferber edilmelidir” ifadelerine yer verdi. Muş`un Sesi Gazetesi
